Nei, nú er ég sko alveg lost, mér er öllum lokið. Hvað er málið með þetta leader próf? Veriði fljót að loka mig inni bara!!! Ég reyni að svara eftir bestu getu og er það þetta sem maður uppsker????? Þarf ég endilega að lifa við þetta? Mér er sem sagt líkt við eina manninn í öllum heiminum sem ég ber ekki neina einustu snefils virðingu fyrir og síður en svo lít upp til en þetta er greinilega sá leiðtogi sem þetta "What famous leader are you?" próf telur mig vera:

What Famous Leader Are You?
personality tests by similarminds.com

Best að fara að raka sig!!!

Jahá. Nú um síðustu helgi var sko rokna partý hjá henni Birnu í Byggðarenda. Þær mæðgur héldu upp á tvöfalt afmæli og var ekki verið að skafa af því á þeim bænum. Blásýra (hljómsveitin sem við Danni, Gísli, Kalli og Þórir erum í) hélt uppi stuðinu fram á rauða nótt. Mér finnst alveg magnað hvað fólk var í miklu stuði og því meira sem það er, því skemmtilegra verður að spila. Húsið og stofuteppið virtust nú þola mikinn dans og undurfagra hljóma okkar nokkuð vel, en við höfðum nú alveg búist við sprungu í svona a.m.k. einni rúðu eða svo hehe.

Runnin er upp sú stund sem ég kveið hvað mest fyrir. Hún elsku Kristín mín var að fara í flug út til Köben nú rétt í þessu. Við fórum á Sólon í hádeginu og fengum okkur að borða og kvöddumst síðan í kjallaranum í Seðlabankanum. Það var nokkuð löng og innileg kveðjustund og verður manni þá hugsað til fleygra orða Jim Carreys úr myndinni Dumb & Dumber; "Be strong".
Ég er annars mjög feginn að Kristín er ekki að fara ein, því hún Anna Ósk fer með henni og léttir mér því talsvert. Þær eru annars að hefja nám í talmeinafræði við Kaupmannahafnarháskóla og munu flytja í íbúðina okkar að Mysundegade 24 strax í dag.

Ég held að þessi síða sé að verða svolítið úr sér gengin. Það mætti halda að það væri svona 90's lúkk á henni eða eitthvað. Hún var raunar stofnuð snemma á fyrsta áratugnum. Fyndið að segja að við séum uppi á fyrsta áratugnum. En ég er sem sagt að segja að ég er ábyggilega farinn að tala við sjálfan mig hérna, eða blogga við sjalfan mig frekar. Bla bla bla
Annars að öðru. Þeir sem þekkja mig, vita að ég er lofthræddur mjög. En Guðjón kallinn lét nú ekki slíkt á sig fá um síðustu helgi. Því þannig er mál með vexti að Guðjón er ekki með neina spennufóbíu, þó hann sé lofthræddur. Við Bidda, Þengill, Hrafnhildur og Sigga Rósa brunuðum því seint á föstudagskvöld norður í Skagafjörð, nánar tiltekið á Hofsós. Þar var ætlunin að fara í Road Trip að hætti Skagafjarðarmærarinnar Ernu Formanns. Sumir fóru í hestaferð og óvissuferð en aðrir (þ.á.m. ég, Sigga Rósa, Einar, Birna og Shawn) fóru í Straumvatnssiglingu niður Jökulsá - austari. Það er skemmst frá því að segja að bátsmenn urðu kaldir, blautir og hraktir en það er einmitt tilgangurinn. Þetta er sko málið. Hvern hefði líka órað fyrir því að hægt væri að stoppa og gæða sér á vöflum og kakói (ekki heitu súkkulaði) í miðri jökulá? Adrenalín er merkilegt fyrirbæri. Í fyrstu var ég svolítið smeykur en þegar líða tók á siglinguna, fór adrenalín að flæða um líkamann. Þegar það gerist, er maður ekki hræddur við neitt og eflaust hætta á að maður geri heimskulega hluti.
Versti lífsháskinn varð að mig minnir eftir hið svokallaða Græna herbergi (Mestu flúðirnar í ánni). Þá hvolfdum við bátnum og ég fór á bólakaf í kollhnís, s.s. með hausinn í botninn. Síðan var meiningin að skjóta sér upp á yfirborðið en þá rakst ég á einhvern af áhöfninni og varð því að dúsa í nokkrar sekúndur áfram í kafi. Síðan komst ég framhjá þeirri hindruninni en þegar ég ætlaði upp á yfirborðið, varð ég fyrir annarri hindrun, BÁTNUM (var sem sagt undir bátnum) Svona undir yfirborðinu var þetta eins og heil eilífð en þá mundi ég orð leiðsögumannsins um að vera ekki að "panikka" . Allt fór þetta nú vel og ég komst upp á yfirborðið en í rangan bát!!!